1 kwietnia 1936 roku urodził się jeden z najznamienitszych poetów litewskich Marcelijus Martinaitis. Pisał również eseje, dramaty, tłumaczył, był działaczem ruchu narodowego Sąjūdis.

Ukończył moją Alma Mater, czyli Uniwersytet Wileński. Wykładał tam gdy tam studiowałam. Miałam zaszczyt poznać go osobiście. Założył kółko studentów literatów.

Jego poezję nie tylko czytano, lecz również śpiewano. Niektóre jego wiersze stały się znanymi piosenkami, np. „Tu numegzk man, mama, kelią“, „Kai sirpsta vyšnios Suvalkijoj“, „Kukutis savo laidotuvėse“.
W 1998 roku został laureatem Narodowej nagrody kultury i sztuki.

W pierwszych jego wierszach, pisanych w latach 60., jeszcze znajdziemy oficjalne motywy, lecz później krytycznie odnosił się tego. Twierdził, że z biegiem czasu, jak sam twierdził poczuł smak poezji, wyczuł zapach języka, usłyszał słowa w kontekstach, w oświetlonych przestrzeniach.

W późniejszych zbiorach lirycznych głównym tematem jest wznowienie więzi z przyrodą, rekonstrukcja zerwanej więzi cywilizacji rolniczej. Całe stulecia naród litewski widział siebie jako naród rolników, związanych z ziemią, nie z morzem.

Martinaitis uważał, że poeta powinien opisywać nie własne przeżycia, lecz być swoistym kanałem przekazu, odbierającym wieści z przeszłości i posyłającym je w przyszłość.

Z drugiej strony, poeta podkreślił, że jego stosunek z ojczyzną i kulturą nie jest jednoznaczny. Sprzeczny stosunek osoby i świata widzimy w balladach „Kukučio baladės” (1977, 1986).

Styl poety charakteryzuje oszczędność i przejrzystość, szczególnie w porównaniu z innymi poeta modernizmu.
Jego pogrzeb w kwietniu 2013 roku stał się wydarzeniem narodowym.

Źródła:
http://www.šaltiniai.info/index/details/1309
Zdjęcie: http://www.delfi.lt/news/daily/lithuania/mmartinaitis-butent-tamsiausiu-laikotarpiu-isryskeja-tikra-gyvenimo-verte.d?id=54192581