Motiejus Kazimieras Sarbievijus (Maciej Kazimierz Sarbiewski, łac. Mathias Casimirus Sarbievius, ur. 24 lutego 1595 w Sarbiewie koło Płońska, zm. 2 kwietnia 1640 w Warszawie) – światowej sławy poeta neołaciński i teoretyk literatury epoki baroku, absolwent i profesor Akademii wileńskiej.
Z rąk papieża Urbana VIII otrzymał najwyższą nagrodę literacką świata – laur poetycki jako poëta laureatus. Wyróżniony tą nagrodą jako trzeci polski poeta po: Klemensie Janickim i Adamie Schröterze. Nazywany bywał sarmackim Horacjuszem.
Jego poezję tłumaczono na język angielski, niemiecki, francuski, włoski, czeski itd.
W jego twórczości można wyróżnić 3 okresy: do wyjazdu do Rzymu, studia w Rzymie, po powrocie z Rzymu. Po studiach mieszkał i pracował w Wilnie oraz w Warszawie.
Tworzył po łacinie. Jedynym zachowanym dziełem po polsku jest kazanie (Laska marszałkowska albo kazanie na pogrzebie Jana Stanisława Sapiehy, W. Marszałka Litewskiego, Wilno, 1635) wygłoszone na pogrzebie Jana Stanisława Sapiehy.
Wydał zbiór lyriki „Lyrikos knyga” (Lyricorum libri), który ukazał się w 1625 roku. Tylko w XVII wieku książka doczekała się 17 wznowień.
Sarbiewski jest przedstawicielem osób reprezentujących kulturę uniwersytecką i wykształcenie humanistyczne. Antyk, Biblia oraz łacina – to trzy źródła, na których opierała się ta kultura i które karmiły twórczość Sarbiewskiego oraz mu współczesnych.
Źródła:
http://antologija.lt/author/motiejus-kazimieras-sarbievijus
Zostaw komentarz