Tym pseudonimem posługiwały się siostry Sofija Ivanauskaitė-Pšibiliauskienė (ur. w 1867 roku) oraz młodsza o cztery lata Marija Ivanauskaitė-Lastauskienė. Ich ojcem był Nikodemas Erazmas Ivanauskas (Iwanowski), człowiek o interesującym życiorysie, zdolny malarz. Korespondował on m.in. z Elizą Orzeszkową, Marią Konopnicką, pisał wiersze, które publikowano w gazetach. Artysta o wrażliwej duszy, który imał się różnych prac by utrzymać rodzinę. Matka była aż do przesady skromna, nie wypuszczała z rąk robótki, „nie myślała samodzielnie”, jak później powiedzą jej córki.

Siostry kształciły się w domu pod okiem ojca, korzystały z ogromnej biblioteki domowej. Literatura romantyzmu, czasy zakazu druku czcionką łacińską, litewski narodowy ruch odrodzeniowy – to wszystko miało wpływ na decyzje życiowe oraz twórczość sióstr.

Pierwszą swoją powieść „Našlaitė“ („Sierota”) Sofija opublikowała w gazecie Ūkininkas w 1898 roku. Zawarła znajomość z inną pisarką litewską Gabrielė Petkevičaitė-Bitė. Pod wpływem idei demokratycznych krytycznie ocenia swoje otoczenie.

Krytycy literatury sądzą, że Marija zaczęła pisać wcześniej niż siostra. W tygodniku literackim Biesiada literacka ukazały się jej wiersze, później powieść „Bez steru” („Be vairo”).

Nie zawsze łatwo ustalić autorstwo konkretnych dzieł, siostry uzupełniały się, jedna tłumaczyła z polskiego na litewski twórczość drugiej, poprawiając i dodając coś od siebie.

Ich twórczość zdominowały niesprawiedliwość oraz zwyczaje społeczne, wielu bohaterów – to poszkodowane przez los osoby, np. sieroty, mające budzić współczucie czytelników.

Przyszło im żyć w trudnych czasach. Ważne jest to, że nie bały się podjąć trudnego wyzwania jakim była działalność twórcza kobiet.

Źródła:

http://www.šaltiniai.info/index/details/1056